قدس آنلاین - جشنواره فیلم فجر ۳۵ سالگی‌اش را پشت سر گذاشت. در هر جشنواره‌ای که یک پای آن داوری و قضاوت است، موضوع سلیقه و نگاه هم مطرح می‌شود. یعنی ممکن است من و شما از یک فیلم خیلی خوشمان بیاید ولی مجموعه‌ای از داوران، آن فیلم را اصلاً نپسندند یا در مقایسه با همه فیلم‌ها، اولویتی برای آن فیلم قایل نشوند.

مثلاً امسال خیلی از کسانی که به سینما رفتند و فیلم‌های جشنواره را دیدند، از «بیست و یک روز بعد» ساخته محمدرضا خردمندان خوششان آمد. این فیلم در رقابت برای کسب سیمرغ بلورین بهترین فیلم جشنواره تا شب آخر حضور داشت و بازخوردهای خوبی از مخاطبانش دریافت کرد اما داوران اصلاً از این فیلم خوششان نیامد. ناکام‌شدن فیلم در کسب حتی یک سیمرغ نباید مخاطبان را از لذت تماشای این فیلم کاملاً ایرانی محروم کند. البته اگر با نگاهی فنی با فیلم روبه‌رو شوید، برخی سهل‌انگاری‌ها در طرح داستان توی ذوق شما خواهد زد مثل ماجرای خرید دارو از داروخانه و مخفی‌نگاه‌داشتن بیماری سرطان مادر. اما فارغ از این موارد، فیلم سرشار از لحظاتی حسی، شیطنت‌ها و شوخی‌های ظریف و دوست‌داشتنی و روح ایثار و دیگردوستی است. آدم‌های داستان خوبی‌ها و بدی‌هایشان را در لحظه‌های مختلف بروز می‌دهند. در این اثر از یک بچه لجوج جنوب شهری تصویری درست، خوب و قابل احترام به مخاطبان عرضه شده است. این فیلم یکی از پیشنهادهای ماست. ما پیشنهاد می‎دهیم که در هنگام اکران، حمایت از این فیلمِ با رنگ و بوی ایرانی را از دست ندهید.

«خفه‌گی» و طعم یک فیلم متفاوت

فریدون جیرانی در کارنامه‌اش فیلم‌های مختلف و متفاوتی دارد اما هنوز هم حتی پس از «خفه‌گی»، بهترین فیلم‌های او «قرمز» و « شام آخر» هستند. این فیلم آخری که در جشنواره به نمایش درآمد، از چند جنبه ارزش دیدن دارد. یکی اینکه بازی‌های الناز شاکردوست، نویدمحمدزاده، ماهایا پطروسیان و پرویز پورحسینی در این فیلم، در کارنامه هر ۴ بازیگر یک نقطه اوج محسوب می‌شود؛ بخصوص برای بازی الناز شاکردوست که تماشاگران او را در برخی فیلم‌های کم‌ارزش سینمایی به خاطر دارند، می‌تواند از کلیشه بازی او آشنایی‌زدایی کند. فیلمبرداری هم یکی از امتیازات این فیلم است و برای آنهایی که فیلم‌بین حرفه‌ای هستند، دیدن «خفه‌گی» طعم دیگری دارد.

«سد معبر»؛ ناکام بزرگ جشنواره

یکی از فیلم‌های خوب جشنواره که در داوری‌ها نادیده گرفته شد، «سد معبر» بود؛ فیلمی داستانگو با بازی‌های خوب و بویژه بازی «حامد بهداد» که یکی از بهترین بازی‌های دوران بازیگری خود را ارایه داده است. فیلمنامه‌ای که سعید روستایی نوشته است، جذابیت لازم برای همراه‌شدن مخاطب با فیلم را دارد و شخصیت‌های اصلی و فرعی داستان به‌خوبی پرداخت شده‌اند. بازی بهداد را بازی‌های خوب بازیگران کنارِ وی مانند محسن کیایی و باران کوثری تکمیل کرده‌اند. خالی‌ماندن دست این فیلم از دریافت سیمرغ بلورین یکی از اتفافات غیرقابل پیش‌بینی جشنواره امسال بود اما به هر روی جشنواره تمام شده است و حالا در زمان اکران باید منتظر ماند و دید این فیلم چقدر در جذب مخاطبان خود موفق خواهد بود.

مثل امید، مثل «فصل نرگس»

«فصل نرگس» فیلمی است که از امید و زندگی می‌گوید. سینمای ما به چنین فیلم‌هایی بیش از پیش نیاز دارد. در جشنواره‌ای که پر از مرگ‌های ناگهانی، تصادف و سکته بود، فیلمی که از جریان ادامه‌دار زندگی و تأثیر و تأثر انسان ها بر زندگی یکدیگر حرف می‌زند، دیده نشد. «فصل نرگس» درباره اهدای عضو است اما لحنی شعاری و توصیه‌ای به خود نگرفته است، قصه دارد و کشش داستان مخاطب را با خود همراه می کند. فیلم‌ساختن درباره موضوعاتی که به‌سرعت لحن توصیه و اندرز به خود می‌گیرد، سخت است و نگار آذربایجانی، کارگردان فیلم، سعی کرده است این توصیه را در لایه‌ای از رویدادهای تودرتو تعبیه کند. بازی‌های امیرآقایی و یکتا ناصر در این فیلم از بهترین بازی های دوران بازیگری آنهاست. شاید بازی امیر آقایی در این فیلم از بازی او در فیلم «بدون تاریخ، بدون امضا» که برای آن نامزد عنوان بهترین بازیگر شد، متفاوت‌تر باشد.

«رهایی از بهشت» مظلوم و غریب ماند

حضور یک فیلم پویانمایی در بخش اصلی و رقابت مهمِ بهترین‌های سینمای ایران، اتفاقی هیجان‌انگیز بود؛ اتفاقی که می‌توانست خستگی را از تن فیلمسازان این رشته هنری درآورد و به آنان نشان دهد که ارزش و قدر هنرمندی آنان را می دانند اما قضیه کاملاً برعکس شد. «رهایی از بهشت» در آخرین نوبت اکران سینمای رسانه‌ها اکران شد و حتی یکی از عوامل آن برای یک بخش فرعی هم کاندیدا نشد. این فیلم شاید از نظر داستانی ایرادهایی داشته باشد ولی از نظر فنی و تصویری اثری درخشان و قابل قبول است. موسیقی خوب و بی‌نظیری دارد و صداگذاری حرفه‌ای و دقیق آن می توانست بهتر و بیشتر دیده شود. وقتی فیلم اکران شد، دوستداران سینمای انیمیشن می‌توانند با خرید بلیت و دیدن فیلم در سینما لذت دیدن یک انیمیشن ایرانیِ درجه یک را تجربه کنند و خسته نباشیدی واقعی به عوامل اجرایی این فیلم بگویند.